به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، دیروز گزارشی از روند مذاکرات باشگاه پرسپولیس با برانکو ایوانکوویچ در «فرهیختگان» منتشر شد که در آن برخی نزدیکان سرمربی سابق سرخ‌ها به ایرادات مدیریتی مدیرعامل اسبق اشاره کردند و به‌نوعی اشتباهات مدیریتی او را عامل اصلی عدم پرداخت مطالبات سرمربی کروات پرسپولیس و کادرفنی‌اش دانستند. برخی تعهدات اضافی که او در زمان مدیریت برای پرسپولیس درست کرد و همچنین پذیرفتن پرداخت بدهی مالیاتی کادرفنی مواردی بود که به واسطه آن گرشاسبی را متهم کردند. به همین دلیل با مدیرعامل اسبق سرخ‌ها تماس گرفتیم تا نظرات او را درخصوص موارد ذکرشده جویا شویم. ماحصل گفت‌وگوی «فرهیختگان» با گرشاسبی را در زیر می‌خوانید.

نزدیکان برانکو عنوان می‌کنند که سرمربی پیشین پرسپولیس شما را مقصر اصلی عدم پرداخت بدهی‌هایش می‌داند.

چرا باید برانکو چنین نظری داشته باشد؟ من زمانی از باشگاه رفتم که هنوز پاداش حضور تیم در آسیا را دریافت نکرده بودیم و این را باید کسانی پاسخگو باشند که این پول را دریافت کردند، اما بدهی برانکو را ندادند.

اما آنها اعتقاد دارند تعهداتی که شما برای باشگاه ایجاد کرده‌اید و خارج از عرف هم بوده، باعث شده عملا پولی برای پرداخت به کادرفنی باقی نماند!

من هیچ تعهدی به کسی ندادم و تعجب می‌کنم از این حرف‌هایی که عنوان می‌شود. برای همه مثل روز روشن است که تیم برای حضور در فینال 2میلیون دلار نصیبش شد و از بابت مراحل قبل‌تر نیز یک میلیون و خرده‌ای به پرسپولیس می‌رسید. اینکه با کدام منطق این حرف‌ها را می‌زنند، درک نمی‌کنم. این نکته را هم باید ملاک قرار دهند که یک تیم با پنجره‌های نقل‌وانتقالاتی بسته و بازیکنان محدود به فینال آسیا رسیده بود و باید بین آنها و تیمی که در مرحله گروهی حذف شده بودند، تفاوتی قائل می‌شدیم.

ظاهرا شما در نشستی که با سیدجلال حسینی و علیرضا بیرانوند داشتید، توافقنامه‌ای را امضا کردید که براساس آن تمام بازیکنان و کادرفنی از پاداش دریافتی سهم دارند و درواقع این پول باید بین آنها تقسیم شود؛ تایید می‌کنید؟

این موضوع نیازی به تعهد و توافقنامه ندارد. یک موضوع قانونی است و در همه جای دنیا وقتی تیمی در مسابقات بین‌المللی صاحب پاداشی می‌شود، آن را باید بین کادر تقسیم کرد. حالا این کجایش به من مربوط است، باید آقایان جواب بدهند. به نظرم این حرف‌ها به‌نوعی فرافکنی است تا خودشان را از پاسخگویی به هواداران راحت کنند.

اما در این بین، باشگاه هم حق و حقوق خود را باید داشته باشد و هیچ‌کجای دنیا این‌طور نیست که تمام درآمدهایش از تورنمنت‌های مختلف به جیب بازیکنان و کادرفنی برود.

ما هم چنین تعهدی به بازیکنان ندادیم. قرار ما بر این بود که از مبلغ یک میلیون و 700 هزار دلار فینال آسیا که با کسر جرایم به این عدد رسیده بود، 30 درصدش را به تیم متشکل از بازیکنان، کادرفنی و تدارکات اختصاص دهیم. این مبلغ چیزی حدود 500 هزار دلار می‌شود، سوال من این است که چرا با مابقی این عدد بدهی برانکو را ندادند؟ اصلا مگر در تیمی که تحویل آقایان دادیم، موضوعی مهم‌تر از تسویه‌حساب با برانکو وجود داشته است؟

موضوع دیگری که به زمان مدیریت شما برمی‌گردد، بحث پرداخت مالیات قرارداد خارجی‌هاست که اتفاقا مبلغ کمی هم نمی‌شود. قرارداد برانکو و دستیارانش حدود 750 هزار دلار بوده که باشگاه باید 22 درصد این مبلغ را به اداره مالیات بپردازد که مبلغ زیادی می‌شود!

اولا که این موضوع به زمان مدیریت من مربوط نمی‌شود و زمانی که من باشگاه را تحویل گرفتم هم این بند در قرارداد برانکو وجود داشت و اصلا اولین قراردادی که او با پرسپولیس امضا کرد هم با همین بند بسته شده بود. حالا من مقصر شده‌ام؟! ضمن اینکه اداره مالیات در زمینه قرارداد خارجی‌ها، فرد خارجی را نمی‌شناسد و باشگاه را مسئول پرداخت مالیات این بازیکنان می‌داند. دلیل این هم کاملا مشخص است، چراکه یک بازیکن یا مربی خارجی ممکن است بعد از خروج از کشور دیگر به ایران بازنگردد و در این صورت اداره مالیات باید از چه کسی این پول را بگیرد؟

در روزهای اخیر صحبتی انجام دادید مبنی‌بر اینکه از بالا گفته بودند برای برانکو و پرسپولیس ادامه دادن موفقیت‌ها بس است. این حرف از طرف چه کسی بیان شده و آیا دلایلش به موضوع فینال سوپرجام یا آن دلارهای غیرقانونی که برای طلب گولچ تهیه کردید، ارتباطی داشته؟

من بعید می‌دانم ارتباطی به این مسائل داشته باشد. ببینید من اول باید این نکته را عنوان کنم که با رفتن از پرسپولیس از خیلی مسائل راحت شدم، اما بحث من این است که چرا باشگاهی که مسیر خود را پیدا کرده بود و منابع درآمدی خاص خود را داشت باید یک‌شبه زیر و رو شود؟ اصلا شما کجای دنیا دیدید که ورزش قهرمانی بازنشستگی داشته باشد؟ ضمن اینکه در همان زمان قانون استثناهایی هم قائل بود که آقایان حاضر نشدند از آن استفاده کنند. واقعا شما حاضرید فردی که آمده و با بدبختی بسیاری از بدهی‌های داخلی و خارجی را پرداخت کرده، با اپراتور تلفن همراه قرارداد سفت و سخت بسته و تیمش را به فینال آسیا رسانده که اگر محرومیت نعمتی و مصدومیت انصاری نبود حتی شانس قهرمانی را هم داشت، سین‌جین کنید؟

خب، شاید از نظر آنها شخص گرشاسبی خارج از سیاست‌ها قدم برداشته و قوانینی را زیر پا گذاشته است.

بگذارید من یک مثال بزنم. شما کودکی را سوار بر خودروی خود کرده‌اید که می‌گویند اگر تا 10 دقیقه دیگر به بیمارستان نرسد جان خود را از دست می‌دهد. در راه هم به چراغ قرمزی می‌رسید که در اطراف این چراغ قرمز هیچ خودرویی وجود ندارد و خطری برای گذر از این چهارراه شما را تهدید نمی‌کند؛ تصمیم شما چیست؟ از چراغ عبور می‌کنید و جان کودک را نجات می‌دهید یا پشت چراغ می‌مانید و قانون را رعایت می‌کنید؟ مطمئنا جان کودک را نجات می‌دهید. موضوع ما هم همین بود. فیفا می‌گفت پول گولچ را ندهید، محروم می‌شوید. قوانین داخلی هم به ما اجازه خرید ارز آزاد را نمی‌داد و ارز دولتی هم به ما تعلق نمی‌گرفت. ما در آن شرایط قانون را زیر پا گذاشتیم تا پرسپولیس را نجات دهیم و از طریق مالزی اقدام به خرید دلار کردیم و پول گولچ را به حسابش ریختیم.

ولی باز هم باشگاه بدهی‌هایش زیاد شده و هواداران نگران آینده تیم محبوب‌شان هستند!

در آن زمان آنقدر ما با طلبکاران‌مان خوب و خوش‌قول برخورد کردیم که به یکی از خوشنام‌ترین باشگاه‌های CAS تبدیل شده بودیم، اما متاسفانه باز هم باشگاه در شرف غرق شدن است و آنها که فکر می‌کنند این شکایت‌ها چندان مهم نیست، ممکن است در آینده بلایی بر سر باشگاه بیاورند که جای جبرانی وجود نداشته باشد.

راستش را بخواهید در موضوع پاداش به بازیکنان و نرمش شما به صورت کامل قانع نشدیم.

ببینید من سربسته بگویم که تیمی در اختیار ما بود که به واسطه محرومیت از پنجره نقل‌وانتقالات و حاشیه امنیتی که بازیکنان داشتند نمی‌توانستیم به آنها بگوییم بالای چشم‌شان ابرو است، چراکه ممکن بود به آنها بر بخورد و برای تیم مشکل درست کنند. البته در همان شرایط هم ما باز جریمه می‌کردیم و اجازه نمی‌دادیم بازیکن‌سالاری شود.

پیشنهاد شما برای حل مشکل برانکو با پرسپولیس چیست؟

من فقط می‌دانم که برانکو یک جنتلمن است که پرسپولیس و هواداران را دوست دارد. اگر با او صداقت به خرج بدهند، مطمئن باشید که او همه‌جوره با باشگاه کنار می‌آید و از خیلی از حقوقش هم می‌گذرد.

* نویسنده: آرش محمدی، روزنامه‌نگار